intuïtie


Het woord 'intuïtie' komt van het Latijnse werkwoord 'intueri' en betekent: schouwen, naar binnen kijken (denk ook aan het woord 'schouwburg'). Als de menselijke geest zich in de toestand bevindt dat er 'naar binnen wordt gekeken', dus 'ingekeerd wordt waargenomen', dan is die in die toestand in staat een ingeving die een begeleider in de ziel brengt, bijvoorbeeld een gedachte, op te merken, waar te nemen.
Datzelfde geldt ook voor een ingegeven gevoel; de begeleider kan als ingeving ook een bepaalde gemoedsgesteldheid in de menselijke geest laten ontstaan; maar dat dat gebeurt, daarvan moet die zich wel bewust worden door het ontstáán van dat gevoel waar te nemen, en wel door de ingekeerde waarneming. In die zin kan de menselijke geest 'luisteren naar zijn hart' of 'waarnemen wat er in het eigen hart, het gevoelsleven, gebeurt'.

De uitspraak 'luisteren naar je hart' wordt ook wel gedaan in de vorm van: 'luisteren naar je intuïtie'; maar in de laatste zin wordt het 'gevoelsleven' verward met 'intuïtie'. Want de betekenis van het woord 'intuïtie' houdt al een luisteren, een waarnemen in (en de genoemde zin heeft daardoor de betekenis: 'luisteren naar je luisteren'). Wat in dat geval wordt bedoeld is: luisteren naar een ingeving in de vorm van een voorgevoel.
Uit de genoemde zin blijkt het grote nadeel van vreemde woorden, want bijna niemand weet wat ze betekenen; men voelt de betekenis van het woord alleen vaag aan en daardoor ontstaan deze verwarrende zinnen, die niet duidelijk maken wat er werkelijk in de mens gebeurt.

De menselijke geest kan namelijk uitgekeerd waarnemen wat er om zich heen gebeurt en ingekeerd waarnemen wat er in de eigen binnenwereld gebeurt. Wat daar kan worden waargenomen zijn de inhouden van het geheugen, de eigen gedachten en gemoedstoestand, én de ingevingen die begeleiders in de ziel, de binnenwereld, leggen. Maar die moeten daar door de menselijke geest wel worden opgemerkt; waarna die vervolgens de vrijheid heeft er al of niet iets mee te doen.
Begeleiders kunnen op die manier een voorgevoel in de mens opwekken; als die daar naar luistert (dat is de intuïtie), kan die besluit een bepaalde kant op te gaan of iets juist niet te doen.

Omdat de vrije keuze van de mens door begeleiders altijd wordt geëerbiedigd, maar het soms van belang is dat de mens op aarde een besluit neemt dat in overeenstemming is met zijn of haar levensbestemming, kan de ingeving zo krachtig worden gemaakt dat de mens wel móet luisteren en zich bewust móet worden van een bepaalde ingegeven gemoedsgesteldheid. In dat geval overkómt de mens op aarde een ingeving, hij of zij is er dan geheel aan onderworpen. Vaak zijn dat gebeurtenissen die de mens een levenlang bijblijven doordat éven de nabijheid van een andere wereld wordt ervaren.
Aan de andere kant kan de menselijke geest zelfstándig besluiten de aandacht in te keren om zich er bewust van te worden wat zich zoal in de eigen binnenwereld afspeelt of om bijvoorbeeld een bepaalde inhoud uit het geheugen (dat zich ook in die binnenwereld bevindt) waar te nemen en zich daar zo bewust van te worden.
De menselijke geest kan zich ook geheel zelfstandig in een bepaalde gemoedstoestand laten brengen door zich bewust voor de gevoelsmatige kant van een bepaalde gebeurtenis open te stellen; dat is wat er meestentijds gebeurt. Slechts weinigen zijn namelijk genegen waarde te hechten aan ingevingen en die tot zich toe te laten, en ernaar te luisteren. Er zijn er ook maar weinig die voldoende openstaan voor ingeving door begeleiders; veel mensen zijn onbereikbaar voor hen, vrienden en vriendinnen, die de mens op aarde met liefde willen begeleiden op hun moeizame pad door dit aardse bestaan.

Het woord 'intuïtie' wordt ook vaak verward met 'instinct'. Dat komt van het Latijnse 'instinctus' en betekent: aanvuren. Een instinct is een aangeboren gedrag dat een eigenschap is van de mens zelf.
Ook wordt het vaak verward met 'ingeving' of 'voorgevoel', bijvoorbeeld in de zin: "Mijn intuïtie zei me..."


terug naar de vragenlijst






^