Armenië en de Kelten
Inhoud
1. Armenië en de Kelten (Galliërs)
2. De zespuntige ster in de Armeense cultuur
1. Armenië en de Kelten (Galliërs)
Art-A-Tsolum, Alles over Armenië (https://allinnet.info/antiquities/armenia-and-the-celts-gauls/)
Een uittreksel uit het boek van Angela Teryan, 'Oude geschreven bronnen van Europese volkeren over hun voorouderlijke thuisland - Armenië en Armeniërs'
23-12-2017, Oudheden, Geschiedenis
Volksverhuizingen
Toen de Kelten naar Europa kwamen, vestigden zij zich in de centrale en westelijke gebieden van dat continent, in bijna alle Europese landen: Frankrijk, Spanje, Duitsland, Zwitserland, Italië, België, Nederland, Engeland, Schotland en Ierland. Zij werden door de Grieken Keltoi genoemd, door de Romeinen galli en gallatia. In de Armeense literatuur zelf worden zij de gauls (gaghiatsi) genoemd. Kelten zijn ook bekend onder de namen Caul en Gallië.
Volgens een wijd verbreide opvatting zijn de voorouders van de Kelten vanuit de kustgebieden van de Zwarte Zee naar Midden-Europa gekomen. Een andere opvatting is echter dat de Kelten de bewoners zijn van de gebieden die gelegen zijn in het middenstroomgebied van de Rijn en de Donau (sinds de 7e eeuw v.Chr.). Later in de 6e eeuw v.Chr. trokken de Keltische stammen naar het Westen en bewoonden daar de huidige gebieden van Frankrijk, Spanje en Groot-Brittannië. De Kelten van Frankrijk (ook van België en Zwitserland) werden door de Romeinen Galliërs en hun grondgebied werd Gallië genoemd (Latijn: Gallia).
De Historische Atlas van de Keltische Cultuur, р. 1420In de 4e eeuw v.Chr. begon hun volksverhuizing vanuit Armenië naar Europa.
Sommige onderzoekers beschouwen de noordelijke delen van Armenië als het voorouderlijke thuisland van de Kelten. Als dit het geval is, zijn de Keltische stammen vermoedelijk over de Zwarte Zee en de rivier de Donau naar het Westen getrokken (het huidige grondgebied van Frankrijk en België).
In 390-387 v.Chr. staken de Kelten de Apennijnen over en veroverden zij Rome. In de 3e eeuw v.Chr. bereikten zij Klein-Azië en vestigden zich in de westelijke bocht van het stroomgebied van de rivier de Halys, waar zij door de Romeinen Galaten werden genoemd. In Klein-Azië stichtten zij de staat Galatië (Cappadocië, Phrygië, Midden-Anatolië) met als centrum Ancyra (het oude Hittitische Hattusa, thans Ankara).
De Armeense historici Movses Khorenatsi (5de eeuw) en Movses Kaghankatvatsi (7de eeuw) hebben in hun werken over de Kelten (Galaten) geschreven. M. Khorenatsi schrijft dat Galatische troepen en hun oostelijk regiment onder leiding van Vahan Amatuni door de Romeinen naar Atrpatakan werden gezonden om het land te beschermen tegen de Perzische koning.66 Movses Kaghankatvatsi schrijft over de oorsprong van de Kelten (Galaten) en vermeldt dat zij afstammen van Jafeths zoon Magog.67 [Noach had drie zonen: Sem, Cham en Japhet]
Cultuur
Keltische stammen beoefenden landbouw en veeteelt. Ambachtswerk zoals het maken van aardewerk, glazen en bronzen voorwerpen en ook handel, werden door hen ontwikkeld.
Zij vereerden de eik als de levensboom. Keltische (en ook Ierse) kruisen getuigen van de culturele band van hun volk met Armenië. Hun cirkelvormige zonneschijven en gevlochten patronen daarop herinneren aan Armeense ornamenten en kruisen en kruisstenen uit vóórchristelijke én christelijke tijden.
Mythologie
Sommige helden uit de Keltische mythologie hebben de volgende namen Er, Eriy (Eriu), Eremon68 die lijken op Armeense namen. De Ierse Kelten werden vroeger ériu, nu éire genoemd. De naam ériu staat zeer dicht bij de stam- en landsnaam Eria(ini) die voorkomt in de spijkerschrift-inscriptie van de Armeense koning (735-713 v. Chr.) Rusa I, die werd ontdekt in het dorp Tsovinar, gelegen aan de oever van het Sevanmeer (een groot meer in Armenië). Eria(ini) wordt genoemd samen met de stam en de nederzettingsnaam Uelkuni.
Een oude Ierse legende stelt ons in staat het verband te zien tussen Armenië en Ierland. Volgens die legende werd Ierland veroverd door een groep krijgers of avonturiers, die de oorlog wonnen tegen de stam van god Danu, die daar vroeger woonde. Onder de nieuw aangekomen mensen waren twee broers (of een vader en een zoon in een andere versie) genaamd Ire en Eremon. Ire werd uitgeroepen tot koning van dat land. Later werd het land ter ere van hem Ierland genoemd.69
In die legende waren de nieuw aangekomen mensen afkomstig uit Griekenland, maar de namen Ireland en Eremon laten ons toe te veronderstellen, dat hun voorvaderlijke land Armenië was. De nieuw aangekomen mensen, die Armenië verlieten, kunnen zich eerst in Griekenland hebben gevestigd en later naar Ierland zijn verhuisd. Het is de moeite waard eraan te herinneren, dat in andere verhalen de helden (Bavarius, Norikus en Slaven) de zonen van Hercules waren.
De Armeens-Ierse culturele kruisbeelden, architectonische elementen, rituelen, erediensten en andere gelijkenissen, hebben de aandacht getrokken van vele onderzoekers. Een eminente oriëntalist en Armenoloog Nicholay Mar (1864-1934), die Europese en Klein-Aziatische mythologische tradities bestudeerde, heeft opgemerkt dat: "In Europa werden mythologische tradities bewaard door de Kelten, die in de Armeense Got-tan of Kol-ten (Goghtn, Nachitsjevan)-regio woonden."70
Het bovenstaande staat ook in de 'Flammarion Dictionary of the French Language', waar over de Galliërs het volgende staat geschreven: "Les Gaulois sont installes sur le territoire actuel de la France relativement tard, vers 500 av. J.C. Originaire de Boheme ou de Baiere, ils parlaient une langue indo-europeènne de type celtique (comme le Breton ou le gaelique)" ("De Galliërs hebben zich relatief laat in het huidige Frankrijk gevestigd, in ongeveer 500 v.Chr. Zij kwamen uit Bohemen of Beieren. Zij spraken een van de Indo-Europese talen, het Keltisch, dat vergelijkbaar is met het Bretons of Gaelic").71
Taal
Volgens deze informatie kwamen de Galliërs uit Beieren en spraken zij Keltisch, zoals ook het Bretons (Britten). Martiros Kavoukjian, een Armeense intellectueel, heeft eveneens de oude betrekkingen tussen Keltische stammen en Armenië bestudeerd. Door een aantal woorden in de Indo-Europese taalfamilies te vergelijken, heeft hij gesuggereerd dat de voorouders van Keltisch (Welsh), Cornish en Bretons sprekende volkeren op plaatsen hebben gewoond (in hun voorouderlijke, Indo-Europese thuisland), waar de woorden die met [v] beginnen in [g] werden veranderd: b.v. gini (wijn in het Armeens, Indo-Europese wortel: voinio/voino, Cimmerisch gwin), gueghts (gland/wens, Ind.-Eur. wortel: vel, oud-Koreaans gwin), gueghts (gland/wens, Ind.-Eur. wortel: vel, oud-Koreaans gwin). Eur. wortel: vel, oud-Cornish-guell, Breton-guell), gueghmn (wol/ golf, Ind.-Eur. wortel: vel/vol, Cimmerian-gwlan, Cornish-gluan, Breton-gloan), garun (lente, Ind.-Eur. wortel: vēsr/vēr, oud-Cimmerian-guiannuin, Cornish-guaintoin) en andere woorden werden met [g] en niet met [v] uitgesproken. Hetzelfde is het geval in het Armeens72.
Gebruik makend van vergelijkende taalkundige methoden (ontleningen, Indo-Europese oorspronkelijke wortels) suggereerde Kavoukjian dat het voorouderlijke thuisland van de Keltische talen zich bevond in het noordoostelijke deel van de Armeense Hooglanden langs de bovenstroom van de rivier de Koer en op het grondgebied van de Chldr-Sevan Meren.
Onder de inscripties van Ararat-Urartu koningen, Argishti I (786-764 v.Chr.), Sarduri II (764-735 v. Chr.) en Rusa I (735-713 v.Chr.), komen we de Gulutahi, Uelikuni, Uelikuhi toponymische namen tegen als de westelijke locaties en zuidelijke kustgebieden van het Sevanmeer (merk op dat deze namen ook stamnamen zijn).73 G. Ghapantsyan meent dat de naam Uelikuni in het zuidwestelijke gebied van het Sevanmeer nog bewaard is gebleven in de vorm van Gegharkuni (Gegharkunik)74. Onderzoeker S. Petrosyan is ook zeker van dit standpunt.75 M. Kavukjian stelt dat in het Armeens [v], [u] of [w] is veranderd in [g], Uelikuni Gegharkuni.76
Volgens historicus M. Khorenatsi leefde een van de Armeense voorvaderen met de naam Gegham (Gegh-amma) aan de 'zeekust' achter de berg in het noord-oosten van het land. De berg werd Gegh genoemd naar zijn naam, samen met het land en de 'zee' Gegharkuni77 (de Gegharkunyats Zee, het Sevanmeer).
Het thuisland van de Keltische stammen (M. Kavoukjian, 2010, p. 307)Thuisland
Het land (Gegharkuni), de berg (Gegh), de zee (Gegharkuni) zowel als de stam hebben dezelfde stam [gegh] (Uel-Wel) in zich. Van de stammen in het kustgebied van het Sevanmeer noemt G. Ghapantsyan de gegh-uel stam, het Uelikuni-Gegharkuni land en de voorvader genaamd Gegham, naar wie de stam werd genoemd, zodat we kunnen aannemen dat de Welch (Wel-ch) stam, de stam en het voorouderlijk thuisland de naam Uelikuni (Gegharkuni) zou kunnen hebben behouden.78
We mogen dus aannemen dat de Uelikuhi, Uelikuni (Geghakuni, Gegharkuni) en Gulutahi nederzettingen van de Armeense Hooglanden het oorspronkelijke thuisland waren van de Uel-Wel (Guel) en Gul (Gol) stammen. Het is waarschijnlijk dat ook het Uelikuni-Gulutahi-land, met inbegrip van de Gegh (Geghama) bergketen, het oorspronkelijke thuisland was van de stammen, die door de Grieken en Galliërs (Kelten) werden genoemd, en door de Romeinen Galat.79
Slotsom
Vandaar dat we kunnen stellen dat gedurende verschillende verplaatsingen in de 2e en 1e millennia v.Chr. de Keltische stammen, bekend als de Kelten of de Galliërs, zich over Europa verspreidden en in hoge mate bijdroegen aan de vorming van de Europese cultuur en beschaving. Uit hun vaderland brachten zij zowel geestelijke (verering van goden, de zon en bomen, tradities en riten) als materiële waarden (brons- en ijzerbewerking, het stichten van nieuwe nederzettingen en architectonische vaardigheden) met zich mee, die getuigen van de overeenkomsten en relaties tussen de oude Armeense en Keltische culturele waarden.
Dat blijkt ook uit de gelijkenissen in de namen en betekenissen van de oude monumenten (observatoria) van Karahunj in Armenië (midden van het 5e millennium v.Chr.) en Stonehenge in Groot-Brittannië (midden van het 3e millennium v.Chr.), waarbij moet worden opgemerkt dat 'kar' in het Armeens 'steen' betekent, terwijl 'hunj' en 'henge' in hun uitspraak zeer dicht bij elkaar liggen. Zij getuigen ook van de oude band tussen de Armeense Hooglanden en Keltische stammen in Europa.80
Ten slotte kan worden opgemerkt dat de geschiedenis van de Europese volkeren (die tot de Indo-Europese taalfamilie behoren) begint in Armenië, wat betekent dat het voorouderlijke vaderland van de Europese volkeren (Indo-Europeanen, Ariërs) Armenië was.
Noten
66 Movses Khorenatsi, 1981, p. 313
67 Movses Kaghankatvatsi, 'History of Aghuank', Y., 1969, p. 2
68 Mythology of the World Nations, M., 1988, v. I, p. 54, 1991, v. II, p. 636
69 Quiggin E.C., Encyclopedica Britanica 13 ch Ed, 1926, Ireland; Kavoukjian M., The Origin of the Names Armen, Hay and Urartu, Beirut, 1973, p. 365–366
70 Mar N., Caucasian Cultural World and Armenia, Y., 1995, p. 122
71 Dictionnaire Flammarion de la langue française, Paris, 1999, p. IV, (translated by Komitas archimandrite Hovnanyan).
72 Kavoukjian M., Studies about Armenian Ancient History, Y., 2010, the Homeland of Celtic Tribes and Celtic-Caucasian Connections, p. 301–304
73 Melikishvili G., Urartian Cuneiform Inscriptions, M., 1960, p. 266
74 Kapantsyan G., Historical-linguistic meanings of Toponymic Names in Ancient Armenia, Y., 1940, p. 22
75 Petrosyan S., The Unions of the Black Sea Coastal Areas in the North-East of the Armenian Highlands, VI–V cc. B.C., HPJ, 1976, N1
76 Kavoukjian M., The Homeland of the Celtic Tribes, p.307
77 Movses Khorenatsi, 1981, p. 51
78 Ghapantsyan G., History of Urartu, Yerevan, 1940, p. 182,187
79 Kavoukjian M., the Homeland of Celtic tribes, p. 306
80 Laten we een recente studie vermelden. De Engelse geneticus Stephen Oppenheimer bespreekt in zijn boek 'The origins of the British' uit 2006 het standpunt, dat de oude bewoners van de Britse eilanden, de Schotten, de Welsh en de Ieren hetzelfde DNA hebben, sporen van het Y-chromosoom, dat lijkt op de genetische code van de Basken.
terug naar de Inhoud
2. De zespuntige ster in de Armeense cultuur
Art-a-tsolum 6 januari 2018 Archeologie, Cultuur
https://allinnet.info/culture/the-six-pointed-star-in-armenian-culture/
Het Rad van Eeuwigheid is wellicht het meest karakteristieke Armeense symbool. Armeniërs hebben het op verschillende manieren afgebeeld, onder andere binnenin een zespuntige ster (hexagram). Helaas is het zespuntige symbool niet zo bekend in relatie tot Armeniërs. Tegenwoordig associëren mensen de zespuntige ster meestal met de Joodse Davidsster, het moderne symbool van de Joodse identiteit en het Jodendom. Die ster is zelfs afgebeeld op de officiële vlag van Israël sinds 1948.Dus, volgens Wikipedia: "Het gebruik ervan als symbool van de Joodse gemeenschap dateert uit de 17e eeuw." Er is niet veel geschreven over het Armeense gebruik van dat symbool, hoewel het vrij uitgebreid is gebruikt in de wetenschap, kunst, architectuur en in religieuze rituelen van de Armeniërs.
Armeniërs zijn van oudsher bekwame ambachtslieden, architecten en wiskundigen. Met name geometrie (meetkunde) is voor Armeniërs altijd van belang geweest. Oude Armeense astronomen bezaten een ontwikkelde kennis van de astronomie en waren zelfs in staat om sterrenkundige gebeurtenissen te voorspellen. Bovendien bevinden de oudst bekende observatoria zich in Armenië.
In Karahunj, daterend uit 4200 v.Chr., evenals in Stonehenge, ca. 2800 v.Chr. konden de oude Armeniërs de geometrie zo verfijnen dat zij afstanden, lengte- en breedtegraden konden meten, zich een bolvormige wereld konden voorstellen en 1000 jaar eerder dan de Egyptenaren zons- en maansverduisteringen konden voorspellen.
De Armeense architectuur kenmerkt zich door soliditeit en mathematische precisie met zijn traditionele, goed uitgewerkte rechte lijnen die de zuilen verbinden. Door het algemeen voorkomende gebruik van geometrie in de architectuur konden Armeense bouwwerken de tijd en de ruwe omgeving van de door oorlogen, natuurrampen en armoede beheerste regio doorstaan.Het geometrisch bewustzijn van de oude Armeense architecten is duidelijk zichtbaar in de ontdekte, duizenden jaren oude vestingsteden en tempels, waar complexe systemen van vierkanten, rechthoeken, cirkels en veelhoeken en in met elkaar kruisende patronen, werden toegepast.
Omdat een juist gebruik van geometrie dankzij haar mogelijkheden als magisch werd beschouwd, hechtten de Armeniërs veel waarde aan geometrische vormen, waarvan de eerder genoemde zespuntige ster er één is.
Vroege Armeniërs geloofden dat dit symbool magische krachten bezat en verwerkten het daarom in de architectuur, de astronomie en de heilige kunst. Dit blijkt duidelijk uit hun kerken met zespuntige vorm, evenals uit hun gebruik van hexagrammen om de koepel [dat het hemelgewelf voorstelt] te ondersteunen. Tenslotte kon het symbool ook gewoon als heilige versiering worden gebruikt.
De eerste en belangrijkste Armeense, christelijke kathedraal van Etchmiadzin (303 n.Chr.) is een van de bouwwerken die zijn versierd met vele soorten hexagrammen.
Een ander voorbeeld is het graf van een Armeense prins van de Hasan-Jalalyan dynastie van Khachen (1214 n.Chr.) in de kerk van Gandzasar, Artsak.
Het beroemdste voorbeeld van het gebruik van het symbool zou de 12e-eeuwse Armeense kerk, de kathedraal van Sint-Jacob in Jeruzalem kunnen zijn, waar hexagramvormige bogen de koepel ondersteunen. Soortgelijke koepelbogen zijn in heel Armenië te vinden, zoals de koepels van het Khorakert-klooster of het 13e-eeuwse Khoranashat-klooster.
Plattegrond van een middeleeuwse Armeense kerk van de HerderDat de Armeniërs al vroeg bekend waren met het zespuntige symbool blijkt duidelijk uit de oudst bekende afbeelding van het symbool, dat is opgegraven in de grafheuvel van Ashtarak, 'Nerkin Naver' genaamd.
Een reeks radiokoolstofanalyses, uitgevoerd in laboratoria in Duitsland en de VS, hebben dit bevestigd. De zespuntige ster was gegraveerd op het handvat van een dolk, die werd ontdekt in een grafheuvel, die meer dan 500 graven beschermde. Het hexagram is niet het enige symbool dat veel werd gebruikt in de Armeense architectoniek, hoewel het misschien wel het belangrijkste is geweest.
Geometrie heeft altijd de voorkeur gehad van Armeniërs die graag bouwden en creëerden, waardoor het een onlosmakelijk deel van de Armeense cultuur is geworden. Om het onderwerp af te ronden, laten we u hiernaast een voorbeeld zien van het gebruik van het hexagram in Armenië
terug naar de viereenheid en quaterniteit
terug naar het weblog
^