Leo de Grote
Leo de Grote, paus († 461)
Paus Leo I, bijgenaamd 'de Grote', Rome, Italië, paus en kerkleraar
Hij was waarschijnlijk afkomstig uit Toscane. Op jonge leeftijd trok hij naar Rome om de kerk te dienen en was aartsdiaken onder de pausen Celestinus I († 432) en Sixtus III († 440). Na diens dood in 440 werd hijzelf tot bisschop van Rome (dat is: paus) gekozen. Hij was vooral actief in het bestrijden van ketterijen, zoals de Pelagianen, Manicheeërs, Nestorianen en nog anderen.
De 'twee-naturenleer'
In die tijd schreef hij aan zijn collega van Constantinopel, Flavius († 449), zijn beroemde brief over de vraag hoe moest worden begrepen, dat Christus zowel een goddelijke als een menselijke natuur had.
Dit document werd een mijlpaal in de dogmageschiedenis. Het werd op het belangrijke Concilie van Chalcedon van 451 uitgeroepen tot de officiële leer van de kerk op dit punt. De Oriëntaals Orthodoxe kerken hielden vast aan het Evangelie van Johannes: in Jezus is Gods heilige geest bij ons geweest. Daardoor ontstond er een scheiding tussen Oost en West.
Op alle mogelijke manieren toonde hij zich een herder voor zijn kudde. Beroemd is zijn ontmoeting in 452 met de Hun Attila bij Mantua. Deze was op weg om de stad Rome te veroveren, maar Leo smeekte hem de stad ongemoeid te laten. Ze sloten vrede en Attila trok inderdaad weg. Maar toen drie jaar later de Vandalen onder leiding van Genserik (of Geiserik) voor de stad verschenen, was het hem niet vergund zijn diplomatieke kunststuk te herhalen: de stad werd geplunderd. Toch wist Leo bij de opperbevelhebber te bereiken dat toch minstens de mensenlevens werden gespaard en de stad niet in brand zou worden gestoken.
Hij ligt begraven in de St-Pieterskerk te Rome onder het altaar dat aan hem is toegewijd. In 1754 werd hij uitgeroepen tot kerkleraar. Hij wordt afgebeeld als paus (met driekroon of tiara en pauskruis), vaak met bijbel en/of draak bij zich (symbool van het kwaad der ketterijen).
Bron: heiligen.net
terug naar konen van Jezus als leraar
terug naar het weblog
^