Het ontstaan van de maan
(een reeks van artikelen over dit onderwerp)1. Theorie: oververhitte aarde boerde de maan op. De Volkskrant 22-11-07
Amsterdam - Is de maan ontstaan toen de aarde 4,5 miljard jaar geleden even overkookte in een uit de hand gelopen inwendige kernreactie? Twee Nederlandse onderzoekers denken daarvoor aanwijzingen te hebben.
In het maandblad Natuurwetenschap en Techniek dat deze week verschijnt, beweren ze dat dat het ontstaan van de maan beter verklaart dan de gangbare theorie: een botsing van de oeraarde met een onbekende andere planeet. Daarvoor lijken de maangesteenten bijvoorbeeld te veel op die van de aarde.
Volgens de Groningse nucleair-fysicus Rob de Meijer en de Amsterdamse petroloog Wim van Westrenen bevinden zich binnenin de aarde op de overgang van de aardmantel naar de aardkern op zo'n 3000 kilometer diepte zoveel uranium en thorium, dat er kernreacties kunnen optreden.
Volgens hun berekeningen kan dat miljarden jaren geleden hebben geleid tot een plaatselijke oververhitting. Daardoor werd een deel van de gesteenten zelfs gasvormig en brak los als een bel materiaal, die in de ruimte weer condenseerde. Sindsdien bevindt die zich in een baan om de aarde.
Volgens Meijer herbergt de aarde nog steeds een dergelijke natuurlijke kernreactor in haar binnenste. Hij wil het bestaan daarvan aantonen door deeltjes te merken die door de kernreactie worden geproduceerd. Daarvoor wordt nu een detector ontworpen. De onderzoekers noemen in het blad overigens de kans dat zich nogmaals zo'n catastrofale oververhitting voordoet gering.
In het artikel uiten andere geofysici overigens twijfels aan de nieuwe theorie over de geboorte van de maan. Ook bij een botsing met een andere planeet kan een stuk van de aarde zijn losgerukt, zonder dat daarin veel onaards materiaal is gemengd.
2. De maan ontstaan door een nucleaire explosie?
Scientias, Astronomie, 28 januari 2010, auteur: Tim Kraaijvanger
De maan is één van de bekendste objecten aan de avondhemel, maar niemand weet precies hoe dit object is ontstaan. Een nieuwe theorie suggereert dat de maan is ontstaan door een nucleaire explosie in de mantel van de aarde, en niet door de botsing van een massief object met de aarde, zoals voorheen werd gedacht.
Het probleem met de inslagtheorie is dat tachtig procent van de maan uit materiaal van het inslagobject moet bestaan en twintig procent uit materiaal van de aarde. Tot nu toe hebben wetenschappers enkel materiaal gevonden dat overeen komt met de bouwstenen van de aarde.
Een hypothese is dat de aarde en de maan begonnen als een snel om haar as draaiende massa van gesmolten steen. De zwaartekracht was iets krachtiger dan de centrifugale krachten. Zelfs een kleine stoot was voldoende om materie in de ruimte te werpen, zoals misschien met onze maan is gebeurd. De hypothese werd in 1879 bedacht door George Darwin, de zoon van Charles Darwin. Wetenschappers deden 130 jaar lang niets met de theorie, omdat ze niet konden bedenken welke energiebron een klodder ter grootte van de maan in de ruimte zou kunnen gooien.
Wetenschappers Rob de Meijer (Universiteit van Wes-Kaapland) en Wim van Westrenen (Vrije Universiteit van Amsterdam) weten mogelijk het antwoord. De centrifugale krachten zorgden ervoor dat zware elementen - zoals thorium en uranium - rond de evenaar en op de grens van de mantel en de kern kwamen te zitten. Als de concentraties van deze radioactieve elementen hoog genoeg waren, zou dit kunnen leiden tot een nucleaire kernreactie met een nucleaire explosie als gevolg.
De Meijer en Van Westrenen berekenden dat de concentratie aan radioactieve elementen hoog genoeg kon zijn om een nucleaire reactie te veroorzaken. De aarde was dan een natuurlijke nucleaire georeactor die explodeerde en een kwak ter grootte van de maan in de ruimte lanceerde.
Dit verklaart de identieke compositie van de maan en de aarde. Hoe is de hypothese te bevestigen? Wel, zo'n explosie zou Xenon-136 en Helium-3 achter moeten laten. *) Als wetenschappers dit op de maan weten te vinden, dan lijkt dit een grote stap in de juiste richting. Er is één maar: ook de zon strooit met deze deeltjes, dus het hoeft niet per se van een nucleaire explosie afkomstig te zijn.
Bronmateriaal: "The Moon may have formed in a nuclear explosion" - Physorg
*) Toevoeging. In het artikel 'De slag om de Maan' in Elsevier, 9 sept. 2023 wordt vermeld, dat in 2020 door Chinees onderzoek in de maankorst een mineraal is aangetroffen, dat Helium-3 bevat.
3. Twijfel over ontstaan van de maan
Scientias, geschreven door Caroline Hoek op 26 maart 2012
Was het wel een inslag op aarde die uiteindelijk leidde tot de totstandkoming van de maan? De twijfel overheerst na nieuw onderzoek.
Heel lang geleden sloeg een planeet genaamd Theia op aarde in. Deze planeet was ongeveer zo groot als Mars en richtte nogal een ravage aan. De vele brokstukken die van de aarde en Theia kwamen zetten, klonterden zich uiteindelijk samen en vormden de maan. Zo verklaren onderzoekers al weer enige tijd de totstandkoming van de maan. Maar een nieuwe studie in Nature Geoscience trekt die theorie in twijfel.
Wanneer de aarde en Theia daadwerkelijk met elkaar zijn gebotst, dan zou men verwachten dat de brokstukken die de maan vormden zowel van de aarde als van Theia afkomstig zijn. Maar toen de wetenschappers titaniumisotopen in maanstenen vergeleken met die in aards gesteente, ontdekten ze iets opvallends. De verhoudingen op aarde en op de maan zijn vrijwel identiek aan elkaar. In andere woorden: er is geen spoor van Theia terug te vinden.
Het is dan ook maar zeer de vraag of de theorie omtrent de aarde, de maan en Theia wel klopt. Maar als deze niet klopt, hoe is de maan dan ontstaan? Het lijkt erop dat maanstenen bestaan uit hetzelfde materiaal als de mantel van de jonge aarde. Mogelijk is een deel van de mantel de ruimte ingeslingerd doordat de aarde door toedoen van een voorbij vliegend hemellichaam sneller ging draaien. Maar dat is allemaal speculatie.
4. Noorderlicht, 7 mei 2013, Mot om de maan
Omstreden theorie over de geboorte van een hemellichaam. Door Frederique Melman
De maan heeft een pure uitstraling, maar in het onderzoek naar het ontstaan van deze klomp steen gaat het er helemaal niet zo zuiver aan toe.
Baarde de aarde de maan uit zichzelf?
Matchfixing. Dat is waar het hachelijke avontuur het meest aan doet denken. Dan hebben we het niet over Juventus of AC Milan, maar over wat twee Nederlandse wetenschappers meegemaakt hebben in hun poging hun controversiële idee over het ontstaan van de maan gepubliceerd te krijgen. "Ik ben nog steeds verbijsterd en heel boos", zegt Wim van Westrenen (39, Vrije Universiteit). Bijna vijf jaar heeft het hem en zijn collega Rob de Meijer (72, Stichting EARTH, Universiteit van Wes-Kaapland) gekost. Woensdag 8 mei verschijnt hun onderzoek dan eindelijk in het vaktijdschrift Chemical Geology. Wie zat hen dwars?
Zijn smalle lange werkkamer in Amsterdam lijkt net een geologisch minimuseum. Kasten, rekken, zijn bureau, alles ligt bezaaid met grote brokken steen en mineraal. "Deze is de favoriet van mijn dochtertjes." Van Westrenen houdt een wit doorzichtige kei omhoog. "Zoutsteen. Als ze hier zijn, proeven ze er graag even aan."
Als een puistje
Wim van Westrenen is stenendeskundige. Hij onderzoekt de herkomst en historie van gesteenten. Maanstenen in het bijzonder. Al eeuwen breken mensen het hoofd over hoe die klomp steen ontstaan is. "Maar begrijpen doen we het nog steeds niet," lacht hij. Wel zijn er tal van maffe, soms waanzinnige maanverhalen. Zo dacht ene meneer Kerkhof dat door de inslag van de komeet Salvator Mundi het continent maanland van de aarde werd geschept en aan de hemel belandde.
In 1879 opperde George Darwin, de zoon van evolutiebioloog Charles Darwin, dat de maan uit de toen nog vloeibare aarde gestulpt was. Als een puistje dat je uitknijpt, dat vervolgens tegen de spiegel, of in dit geval het hemelgewelf spat. Nou is het creatieve moment in de wetenschap vaak de wilde hypothese. "Maar dit idee was zo bizar dat het direct in de prullenbak verdween", zegt Van Westrenen.
De belangrijkste theorie van de afgelopen vijftig jaar is die van Alastair Cameron en William Ward. Volgens deze twee sterrenkundigen ontstond de maan door een enorme botsing tussen de aarde en Theia, een hemellichaam ter grootte van Mars. Brokstukken aarde en Theia spatten de ruimte in en vormden samen de maan.
380 kilo maanstenen
"Dat was een leuke theorie", zegt Van Westrenen. "En ik was zelf lange tijd aanhanger van dit idee. Totdat we vanaf 2007 meer leerden over de stenen die deze jongens mee naar de aarde namen." Hij wijst naar een foto boven zijn bureau. Een plaatje van astronaut Buzz Aldrin op de maan, genomen door zijn buddy Neil Armstrong. De mannen van de Apollo 11-missie namen dik 380 kilo maanstenen mee naar huis. Die liggen in een kluis bij de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA. Een enkeling mag er onderzoek naar doen. Dan komen een paar milligram steentjes per vliegtuig en met continue bewaking naar je toe. "Nu blijkt dat al die maanstenen als twee druppels water lijken op de aarde", zegt Van Westrenen. Geen spoor van Theia dus.
Exit Cameron en Ward. En daar hebben we George Darwin weer. Zijn puistjestheorie was misschien toch niet zo gek. "Alleen draaide de aarde vierenhalf miljard jaar geleden niet snel genoeg om een vloeibare druppel af te scheiden", aldus Van Westrenen. Wat zou die druppel een zetje hebben kunnen geven? Van Westrenen kwam in contact met nucleair geofysicus Rob de Meijer. Na lang rekenen en voortdurend schieten op hun eigen studie, was er volgens de twee heren maar één mogelijkheid: een superkrachtige natuurlijke kernexplosie in het binnenste van de aarde.
In de aarde, op een diepte van bijna drieduizend kilometer, zitten grote ophopingen van onder meer uranium en plutonium, het spul dat kerncentrales gebruiken om energie op te wekken. "Stel je nu de kerncentrale van Borssele voor, maar dan tienduizend keer krachtiger", zegt De Meijer. "Dan heb je een superkrachtige natuurlijke kernreactor." In het Afrikaanse land Gabon is eerder overtuigend bewijs gevonden voor het vroegere bestaan ervan. We zitten er misschien bovenop. Van Westrenen: "Maar wees gerust, het is niet zo dat de aarde morgen zal ontploffen."
Prachtig kerstcadeau
Ze sturen hun manuscript eerst naar Nature, dan naar Earth, Moon and Planets, vervolgens naar Physics of the Earths and Planetary Interiors. Maar het wachten duurt lang en de reviewers, anonieme recensenten, wijzen hun studie keer op keer af. Chemical Geology dan. Na weer een ongebruikelijk lange wachttijd, negen maanden dit keer, krijgen de heren op 21 december 2012 het verlossende antwoord: geaccepteerd. Van Westrenen: "Een prachtig kerstcadeau." Maar op 21 januari, hun studie staat al online, krijgt hij een telefoontje van het tijdschrift. Er waren anonieme klachten. Het tijdschrift trekt het artikel terug. "Hoogst ongebruikelijk", vertelt De Meijer. Wat waren die klachten? Van Westrenen opent zijn e-mail: "Er is geen ander maanmodel nodig. En, publicatie van dit manuscript, in welke afgeleide vorm dan ook, is een schande voor het tijdschrift."
"Dit is gewoon censuur", zegt Van Westrenen boos. Gelukkig heeft het tijdschrift, na wat aanpassingen, de moed om het manuscript alsnog te plaatsen. De twee onderzoekers weten niet wie de reviewers zijn. Het blijft dus gissen wat er aan de hand is. Maar volgens Van Westrenen zijn ze tegen de muur van de gevestigde orde aangelopen. "Hier spelen mogelijk grote belangen", gaat De Meijer door. Concurrenten die aan het botsingsmodel werken zien straks wellicht hun onderzoeksgeld ervoor en hun carrière verdampen.
"We staan open voor discussie. Graag zelfs. Maar wel op inhoudelijke gronden", zegt De Meijer. Van Westrenen is blij dat hun manuscript nu geaccepteerd is. Maar de zaak heeft ook een keerzijde. Een aantal mensen is 'not amused'. En die zullen als reviewers in de toekomst ook ander onderzoek van hem beoordelen. "Daar zou ik wel eens last van kunnen hebben."
5. Kennislink, woensdag 8 mei 2013
Een explosieve maanhypothese
Het klinkt misschien als een verrassing, maar de wetenschap weet nog niet precies hoe onze eigen maan is ontstaan. De bestaande modellen gaan uit van een botsing tussen de jonge aarde en een planeet ter grootte van Mars. Die modellen kunnen heel goed de huidige beweging van het aarde-maan-systeem verklaren. Maar ze hebben geen verklaring voor het feit dat de samenstelling van de maan zo lijkt op die van de aarde.
"En dus hebben we nieuwe modellen nodig," zegt Rob de Meijer, emeritus hoogleraar Nucleaire Geofysica van de Rijksuniversiteit Groningen. In een artikel dat op 8 mei verscheen in het tijdschrift Chemical Geology betoogt De Meijer, samen met zijn collega's Wim van Westrenen (Vrije Universiteit) en Vladimir Anisichkin (Russische Academie van Wetenschappen), dat de maan uit de aarde is ontstaan door een nucleaire explosie in het binnenste van onze planeet.
"Modellen die uitgaan van een botsing voorspellen dat 80 procent van de maan afkomstig is van de onbekende planeet en slechts 20 procent van de aarde", legt De Meijer uit. Maar de maanstenen die de Apollo-missies meebrachten spreken dit tegen. Hun samenstelling lijkt sterk op die van gesteenten waaruit de mantel van de aarde is gemaakt.
Kan het dan niet zo zijn dat de onbekende planeet gewoon sterk op de aarde leek? Dat is onwaarschijnlijk, denkt De Meijer. Modellen die planeetvorming beschrijven sluiten het ontstaan van planeten met een nagenoeg identieke samenstelling uit.
Natuurlijke kernreactoren
Dus wat kan er dan gebeurd zijn? Voor hun antwoord grijpen De Meijer en Van Westrenen terug op een idee dat ze eerder hebben gebruikt: het bestaan van natuurlijke kernreactoren diep in de aarde. Wanneer de concentratie uranium een kritieke waarde overschrijdt, kan kernsplijting plaatsvinden.
Er is bewijs dat natuurlijke thermische kernsplijtingreactor in het verleden actief zijn geweest op of nabij het aardoppervlak, bijvoorbeeld in Gabon. De Meijer denkt dat natuurlijke (snelle kweek) reactoren ook aanwezig kunnen zijn in het binnenste van de aarde, op de grens van mantel en kern.
Als dat inderdaad zo is, kan een exploderende natuurlijke kernreactor dan een deel van de aarde de ruimte in hebben geblazen, waarna de brokstukken de maan vormden? "Iets dergelijks is voorgesteld door George Darwin, aan het eind van de negentiende eeuw", vertelt De Meijer.
Darwin (de tweede zoon van Charles Darwin) meende dat veel snellere rotatie van de jonge aarde, gecombineerd met de getijdekrachten die de zon uitoefende op de nog redelijk vloeibare planeet, voldoende was om de maan te laten afsplitsen. Maar latere berekeningen lieten zien dat de rotatiesnelheid dan vele malen hoger moet zijn geweest dan aannemelijk is.
Maar wat als de oorzaak niet de trekkracht van de zon was, maar een nucleaire duw van binnenuit? Hier verschijnt Vladimir Anisichkin op het toneel. Hij rekende tijdens de Koude Oorlog aan de schokgolf die een waterstofbom veroorzaakt. En hij kon laten zien dat een exploderende natuurlijke kernreactor een schokgolf kan veroorzaken die voldoende krachtig is om een stuk aarde weg te blazen.
Dat lukt bovendien bij een rotatiesnelheid van 5,8 uur per omwenteling voor de proto-aarde, wat past bij de huidige eigenschappen van het aarde-maan-systeem. Een kernexplosie op de rand van de kern en de mantel zou een flink stuk aarde het heelal in blazen, waar de brokstukken dan uiteindelijk de maan hebben gevormd.
Enig voorbehoud
In het artikel in Chemical Geology brengen De Meijer en zijn medeauteurs het verhaal met enig voorbehoud. Maar ze doen ook voorstellen om hun explosieve hypothese te toetsen. De Meijer: "De kernreactie zou de verhouding tussen de isotopen helium-3 en helium-4 beïnvloeden. Een overmaat helium-3 op de maan zou ons model ondersteunen."
Een probleem is dat helium-3 op het maan-oppervlak ook ontstaat door inwerking van de straling van de zon. "Daarom hebben we monsters nodig van ongeveer tien meter diepte." Die zijn nu niet beschikbaar. "Maar toekomstige maanmissies kunnen uitsluitsel brengen."
En het is natuurlijk nog nodig om het bestaan van natuurlijke kernsplijtingsreactoren in het binnenste van de aarde aan te tonen. "Samen met de TU Delft willen we computersimulaties gaan maken van de werking van zo'n reactor. We zoeken daar nog een student voor." Verder werkt De Meijer aan de ontwikkeling van een detector voor de antineutrino's die een natuurlijke kernreactor uitzendt.
Bijna acht jaar nadat hij in Groningen met pensioen ging (sindsdien is hij overigens verbonden aan de Western Cape University in Zuid-Afrika) zijn er nog genoeg onderzoeksprojecten om De Meijer bezig te houden. Niet dat hij verder geen interesses heeft: "Het idee voor dit artikel viel mij in tijdens het wieden van onkruid in de tuin."
Artikel: R.J. de Meijer, V.F. Anisichkin, W. van Westrenend, Forming the Moon from terrestrial silicate-rich material, Chemical Geology, Volume 345, 8 May 2013
Maan ontstond na frontale botsing tussen aarde en Theia(?)
Scientias. 29 januari 2016 Caroline Kraaijvanger
Nieuw onderzoek suggereert dat de aarde frontaal op Theia botste. Het kan verklaren waarom de aarde en de maan qua samenstelling sterk op elkaar lijken.
[In hun artikel stellen de onderzoekers vast, dat de gesteenten op de maan dezelfde zijn als de gesteenten op aarde. Maar verder gaan zij uit van de aanname dat er een frontale botsing tussen de protoplaneet Theia zou hebben plaatsgevonden, en die aanname stellen zij alleen op grond van die overeenkomst.
Hoe die eventuele botsing heeft plaatsgevonden, is echter onzeker. Het enige, wat zeker is, is dat aarde- en maangesteenten dezelfde zijn. De verklaring dat de maan door een uitworp door een natuurlijke atoomexplosie heeft plaatsgevonden, blijft daardoor staande. Freek]
Dat de maan zo'n 4,5 miljard jaar geleden ontstond door een gewelddadige botsing tussen de aarde en Theia, is al jaren bekend. Maar nieuw onderzoek onthult nu enkele nieuwe details over die botsing. Zo zou het een frontale botsing zijn geweest. Dat staat haaks op eerdere ideeën over de botsing, die stellen dat de aarde en Theia elkaar zijdelings raakten.
Gesteenten
Dat er sprake moet zijn geweest van een frontale botsing, baseren de onderzoekers op de samenstelling van gesteenten op de maan en de aarde. Ze bestudeerden zeven gesteenten die tijdens de Apollo-missies van de maan naar de aarde waren gebracht. Ook bestudeerden ze zes vulkanische gesteenten, vijf van Hawaii en één uit Arizona. Ze richtten zich op zuurstofisotopen en dan met name op de verhouding tussen O-16 en O-17. Opvallend genoeg blijkt - in tegenstelling tot wat eerdere onderzoeken suggereren - dat de verhouding tussen die isotopen op de aarde en de maan vergelijkbaar is. "We zien geen verschil tussen de zuurstofisotopen op de aarde en de maan: ze zijn niet van elkaar te onderscheiden," stelt onderzoeker Edward Young.
Hetzelfde
En dat is veelzeggend. Als de aarde en Theia elkaar zijdelings hadden geraakt, zou het grootste deel van de maan bestaan uit Theia en zouden de aarde en de maan andere zuurstofisotopen bezitten. Tijdens een frontale botsing tussen de aarde en Theia zou je echter verwachten dat de aarde en de maan een vergelijkbare chemische samenstelling hebben. "Theia werd evenredig met de aarde en de maan gemengd," stelt Young.
Theia overleefde de klap met de aarde dus niet en ging deel uitmaken van de maan en de aarde. Theia was in die tijd waarschijnlijk een 'protoplaneet' die nog volop aan het groeien was. Als de botsing met de aarde niet had plaatsgevonden, was Theia waarschijnlijk uitgegroeid tot een planeet.
Bronmateriaal: "Moon was produced by a head-on collision between Earth and a forming planet" -
University of California, Los Angeles
Moon was produced by a head-on collision between Earth and a forming planet (?)
ScienceBlog. Jan 28, 2016 | Space
[In hun artikel stellen de onderzoekers vast, dat de gesteenten op de maan dezelfde zijn als de gesteenten op aarde. Maar verder gaan zij uit van de aanname dat er een frontale botsing tussen de protoplaneet Theia zou hebben plaatsgevonden, en die aanname stellen zij alleen op grond van die overeenkomst.
Hoe die eventuele botsing heeft plaatsgevonden, is echter onzeker. Het enige, wat zeker is, is dat aarde- en maangesteenten dezelfde zijn. De verklaring dat de maan door een uitworp door een natuurlijke atoomexplosie heeft plaatsgevonden, blijft daardoor staande. Freek]
The moon was formed by a violent, head-on collision between the early Earth and a "planetary embryo" called Theia approximately 100 million years after the Earth formed, UCLA geochemists and colleagues report.
Scientists had already known about this high-speed crash, which occurred almost 4.5 billion years ago, but many thought the Earth collided with Theia (pronounced THAY-eh) at an angle of 45 degrees or more - a powerful side-swipe (simulated in this2012 YouTube video). New evidence reported Jan. 29 in the journal Sciencesubstantially strengthens the case for a head-on assault.
The researchers analyzed seven rocks brought to the Earth from the moon by the Apollo 12, 15 and 17 missions, as well as six volcanic rocks from the Earth's mantle - five from Hawaii and one from Arizona.
The key to reconstructing the giant impact was a chemical signature revealed in the rocks' oxygen atoms. (Oxygen makes up 90 percent of rocks' volume and 50 percent of their weight.) More than 99.9 percent of Earth's oxygen is O-16, so called because each atom contains eight protons and eight neutrons. But there also are small quantities of heavier oxygen isotopes: O-17, which have one extra neutron, and O-18, which have two extra neutrons. Earth, Mars and other planetary bodies in our solar system each has a unique ratio of O-17 to O-16 - each one a distinctive "fingerprint."
In 2014, a team of German scientists reported in Science that the moon also has its own unique ratio of oxygen isotopes, different from Earth's. The new research finds that is not the case.
"We don't see any difference between the Earth's and the moon's oxygen isotopes; they're indistinguishable," said Edward Young, lead author of the new study and a UCLA professor of geochemistry and cosmochemistry.
Young's research team used state-of-the-art technology and techniques to make extraordinarily precise and careful measurements, and verified them with UCLA's new mass spectrometer.
The fact that oxygen in rocks on the Earth and our moon share chemical signatures was very telling, Young said. Had Earth and Theia collided in a glancing side blow, the vast majority of the moon would have been made mainly of Theia, and the Earth and moon should have different oxygen isotopes. A head-on collision, however, likely would have resulted in similar chemical composition of both Earth and the moon.
"Theia was thoroughly mixed into both the Earth and the moon, and evenly dispersed between them," Young said. "This explains why we don't see a different signature of Theia in the moon versus the Earth."
Theia, which did not survive the collision (except that it now makes up large parts of Earth and the moon) was growing and probably would have become a planet if the crash had not occurred, Young said. Young and some other scientists believe the planet was approximately the same size as the Earth; others believe it was smaller, perhaps more similar in size to Mars.
Another interesting question is whether the collision with Theia removed any water that the early Earth may have contained. After the collision — perhaps tens of millions of year later — small asteroids likely hit the Earth, including ones that may have been rich in water, Young said. Collisions of growing bodies occurred very frequently back then, he said, although Mars avoided large collisions.
A head-on collision was initially proposed in 2012 by Matija Cuk, now a research scientist with the SETI Institute, and Sarah Stewart, now a professor at UC Davis; and, separately during the same year by Robin Canup of the Southwest Research Institute.
terug naar de Geschiedenis van de mensheid
^