crematie
Het woord 'crematie' hangt samen met het Latijn 'cremo': verbranden.
Door de dood van de stoffelijke levensvorm, het lichaam, moet de menselijke geest dit verlaten. Bij deze laatste uittreding (uittreden gebeurt iedere nacht bij het inslapen) wordt de geest door geestelijke begeleiders geholpen, hij of zij 'wordt overgeleid' (de oude betekenis van 'overlijden') naar de geestelijke wereld; daarbij wordt de levensdraad die de geest met het lichaam verbindt, verbroken.
De wijze waarop daarna door de geest vanuit de geestelijke wereld naar zijn of haar levenloze lichaam op aarde wordt gekeken, is afhankelijk van de levensbeschouwing die tijdens het afgelopen bestaan al dan niet is opgebouwd. In grote lijnen zijn er drie mogelijkheden.
a. Heeft de geest aan zichzelf gewerkt door geestelijke kennis op te doen, door een geestelijke levensbeschouwing op te bouwen en te werken aan verbetering van de persoonlijkheid, dan is een zeker geestelijk zelfbewustzijn ontstaan. Daardoor was er al vóór het overlijden, nog tijdens het verblijf in het lichaam, een geestelijk zelfbesef door de ervaring zelf de werkzame eenheid te zijn, die datgene is, wat lééft - en ook bl(íjft leven. Het overlijden betekent daardoor een bevrijding van de kluisters van de stoffelijke vorm, die de volledige zelfbewustwording bemoeilijkten; overlijden is een 'ik blijf leven ervaring'. In de geestelijke sfeer van de aarde vindt vervolgens de vreugdevolle ontmoeting plaats met de vrienden en vriendinnen, die de geest in het afgelopen bestaan hebben begeleid.
Met dankbaarheid wordt afscheid genomen van het lichaam op aarde, dat tijdens het bestaan de mogelijkheid heeft geboden leerzame ervaringen op te doen. Daarna wordt het verlaten en overgelaten aan de zorgen van de nabestaanden voor crematie of begrafenis tijdens de uitvaart. Door de eigen zelfstandigheid is er niets meer, wat de geest aan het lichaam bindt en noch ter aarde bestelling of verbranding kunnen de geest iets aandoen.
b. Heeft de mens een leven geleid zonder geestelijke diepgang, maar wel met het besef 'dat er meer is tussen hemel en aarde' of dat er 'toch iets moet zijn wat zin geeft aan dit bestaan', dan is de overgang een geleidelijke bewustwording van de werkelijkheid van de geestelijke wereld. Het wordt een bevestiging van wat al wel werd vermoed. Deze geest zal geleidelijk aan wennen aan de nieuwe toestand zonder stoffelijk lichaam en op een gegeven ogenblik aanvaarden dat er afscheid moet worden genomen van het stoffelijke overschot dat op aarde is achtergebleven. Daardoor hoeft het meemaken van de crematie of begrafenis tijdens de uitvaart geen aangrijpende gebeurtenis te worden.
c. Anders is het gesteld met een mens die ongelovig is geweest of het bestaan van een zelfstandige geest heeft afgewezen; er heeft zich tijdens het bestaan op aarde geen geestelijk zelfbesef kunnen ontwikkelen, waardoor na het overlijden de oude toestand van onbewustheid van zichzelf en vereenzelviging met het lichaam blijft bestaan. Daardoor wordt het overlijden een onbegrijpelijke gebeurtenis.
Met verbazing wordt ervaren dat het eigen lichaam onbereikbaar is geworden en dat men zich niet meer met familieleden of vrienden in verbinding kan stellen. Door de gebondenheid aan de aarde blijft men ook in de sfeer ervan, echter geheel op zichzelf, daar ook begeleiders niet in staat zijn de aandacht te trekken. Daardoor is het eigen lichaam het enige dat nog wel vertrouwd is en waar men zich door de oude vereenzelviging nog steeds mee verbonden voelt.
Aangezien iedere mens tijdens het aardse bestaan wel eens een uitvaart heeft meegemaakt, is het door de voorbereidingen voor de uitvaart van het eigen lichaam, dat duidelijk kan worden in welke toestand men verkeert en dat men nu zelf aan de beurt is. Door de oude, ontkennende opvattingen kan het niet alleen een schok zijn te moeten ervaren dat het leven wel degelijk verdergaat, maar ook de begrafenis of crematie zal een aangrijpende gebeurtenis kunnen worden, afhankelijk van de mate van gehechtheid aan het lichaam en het vermogen verstandig om te gaan met deze volkomen nieuwe ervaring.
Zich ergens mee vereenzelvigen betekent: 'zich eenzelfde voelen als...' Hoe groter de geestelijke onbewustheid en de vereenzelviging met het lichaam, hoe meer men de behandeling waaraan het bij de uitvaart wordt onderworpen, daardoor persoonlijk moet meebeleven.
terug naar de vragenlijst
^