De natuurlijke dynamiek van klimaatverandering


Door Jim Steele, emeritus ecoloog van de San Francisco State University
Video: https://youtu.be/LxSi21sar7Y

De Noordpool warmt vier keer sneller op dan de rest van de planeet, blijkt uit nieuw onderzoek. Men wist al dat de Zuidpool niet opwarmt en dat de winters het snelst opwarmen.
Dan kan CO2 daar niet de oorzaak van zijn, want CO2 is gelijkmatig in de hele dampkring verdeeld en moet dan overal op aarde en tijdens elk jaargetijde dezelfde opwarming veroorzaken.

Zoals hiernaast geïllustreerd door de onregelmatigheden van de wintertemperatuur van NASA in 2016, laten de gegevens zien dat het Noordpoolgebied vier keer sneller opwarmt dan elders. De winters warmen sneller op dan andere seizoenen. Een betwijfelbare opvatting schrijft deze onregelmatigheden echter kritiekloos toe aan CO2 en speculeert vervolgens over een toekomstige opwarmingscrisis, terwijl belangrijke natuurlijke dynamieken zoals oceaanstromingen worden genegeerd. Maar er is een schat aan wetenschappelijk onderzoek dat heeft aangetoond, dat ook oceaanstromingen hogere temperaturen kunnen veroorzaken, maar dat blijkt niet duidelijk uit deze illustratie van onregelmatigheden.
Om het misverstand nog groter te maken, is de hoge Arctische temperatuur paradoxaal genoeg het gevolg van warmte die uit de oceaan vrijkomt en zo het water afkoelt, en daardoor in feite juist toekomstige extreme opwarming voorkomt.

De warme winter van 2016 in de oostelijke tropische Stille Oceaan werd veroorzaakt door een natuurlijke El Niño-gebeurtenis die warmte vrijmaakte en die aanvankelijk werd opgeslagen in de westelijke Stille Oceaan; daardoor werd de lucht kort opgewarmd, maar nogmaals, de aarde daarentegen afgekoeld.
Nu dragen El Niño-gebeurtenissen ook bij aan een hogere temperatuur van het zeeoppervlak, eenvoudigweg door de passaatwinden te remmen, die het opwellen van koud water uit de diepte, aandrijven. Een dergelijke opwarming, wanneer die opwelling wordt geremd, wordt wereldwijd gezien.

Een studie van drie maanden toonde bijvoorbeeld aan, hoe maandelijkse veranderingen in de windrichting (de blauwe lijnen in de grafiek) een verandering van de oppervlaktetemperatuur van 8 graden veroorzaken langs de kust van Oregon. Wanneer de wind in zuidelijke richting waait, wordt het opwellen versterkt, gevolgd door daling van de oppervlaktetemperatuur (de rode lijnen) en omgekeerd, wanneer de wind naar het noorden waait, wordt de opwelling van dieper koeler water geremd, waardoor de temperatuur met 6 tot 8 graden stijgt.
Dergelijke dramatische temperatuurschommelingen hebben niets te maken met stralingsopwarming van de zon of broeikasgassen, maar desalniettemin worden warmere temperaturen door verminderde opwelling vaak ten onrechte opgenomen in de wereldgemiddelde temperatuur, zoals tijdens El Niño-gebeurtenissen en dan toegeschreven aan CO2-opwarming.

De warme golfstroom


Het is veel inzichtelijker om de klimaatverandering te begrijpen door te kijken naar werkelijke temperatuurveranderingen met behulp van beschikbare gegevens van de National Weather Service. De weergave hierboven van subarctische temperaturen op 29 januari 2023, op 60 graden noorderbreedte net ten zuiden van de poolcirkel, onthult hoe oceaanstromingen op zichzelf enorme temperatuurverschillen kunnen veroorzaken.
De Hudsonbaai was -33 graden, het is duidelijk dat eventuele opwarmingseffecten van broeikasgassen zo'n levensbedreigende extreme kou niet voorkomen. Dergelijke dodelijk lage temperaturen roepen een heel andere zorg op bij de inwoners van Hudson Bay dan NASA's 2 graden warmere temperatuurafwijking, die lachwekkend genoeg zou wijzen op een crisis van de opwarming van de aarde.
Temperaturen in het midden van de Labrador-zee springen met 34 graden hoger naar een zeer leefbare temperatuur net rond het vriespunt. Verder naar het oosten stijgen de hogere Erminger zeetemperaturen boven het vriespunt tot ongeveer 2,2 graden en de Noorse zeestroming is met 6 graden nog warmer.
Dank zij de oostenwind bereikt de Noorse kust door de overdracht van vrijkomende warmte van de warme Noorse stroming midden in de winter een aangename 7 graden.

Al deze metingen zijn op dezelfde breedtegraad, op dezelfde datum en op hetzelfde tijdstip gedaan. Er is een enorm temperatuurverschil van 40 graden tussen de Hudsonbaai en de Noorse kust. Het staat buiten kijf dat die verschillen worden veroorzaakt door warmte, die noordwaarts wordt vervoerd door oceaanstromingen en vrijkomt in de Arctische atmosfeer. Het zijn de oceaanstromingen die de wetten van het klimaat van het Noordpoolgebied beheersen, niet de atmosferische opwarming van de broeikasgassen, getuige de extreme kou in de Hudsonbaai in tegenstelling tot die van de Noorse kust.

Een stroming die de subarctische zeeën binnenkomt, voorspelt precies waar de temperatuur het warmst zal zijn. De Noorse stroming voert het warmste water aan dat afkomstig is uit de Golfstroom in de Noord-Atlantische zeestromingen. Een deel van de warme Noord-Atlantische stroming die naar het westen afbuigt terwijl hij wat warmte vrijmaakt en zich vermengt met de koude Oost-Groenlandse stroming, houdt de Ermingerzee net boven het vriespunt, maar koeler dan de Noorse Zee. Verdere afgifte van de Atlantische warmte en vermenging met koudere wateren zorgen ervoor, dat de waargenomen temperaturen in de Labradorzee tot net onder het vriespunt liggen.

De NASA en andere klimaatonderzoekers hebben de dalende hoeveelheid zee-ijs in de winter kritiekloos toegeschreven aan de stijgende CO2-concentratie, gebaseerd op een negatieve correlatie. Maar dit door hen aangenomen verband met de opwarming van de aarde geldt niet voor 80% van het Arctische winterzee-ijs.

Binnen de poolcirkel is het grootste deel van het zee-ijs in de winter niet verminderd. Dat geeft aan dat warmere lucht, waarvan wordt beweerd dat deze wordt veroorzaakt door de aanwezige broeikasgassen, hier niet de oorzaak van kan zijn.



Verder ten zuiden van de poolcirkel is er weinig vermindering van het Bering-zee-ijs, noch is er enige verandering in de uitbreiding van het zee-ijs in de Hudsonbaai (rode cirkels). Natuurlijk wordt dit ook niet verwacht met wintertemperaturen die schommelen rond min 33 graden.


De nationale sneeuw- en ijsdata grafieken van winter zee-ijs worden strikt bepaald door verlies van zee-ijs dat beperkt is tot die poolgebieden, waar warm Atlantisch zeewater binnenstroomt vanaf de Noorse zee tot dieper binnen de poolcirkel in de Barentszee.

Volgens het Nationale sneeuw en ijs datacentrum is de warmte die naar de Noordelijke IJszee wordt vervoerd sinds 1900 met 30% toegenomen, waardoor de veranderlijkheid in de oceaanstromingen de beste verklaring is voor de toe- en afname van Arctisch zee-ijs in de 20e eeuw.

De Multidecadale omkerende circulatie
De oorzaak van veranderlijk warmtevervoer naar het noordpoolgebied vereist het onderzoeken van een complex van natuurlijke factoren die de grote oceaantransportband en zijn Atlantische segment, bekend als de 'meridionale omkerende circulatie', aandrijven.

De Atlantische Oceaan is uniek doordat warm water van het zuidelijke halfrond de evenaar oversteekt en uiteindelijk de Noordpool bereikt. Bovendien wordt de opwarming van het water in de Zuid-Atlantische Oceaan gedeeltelijk beïnvloed door de instroom van de transportband vanuit de tropische wateren van de Stille Oceaan en de Indische Oceaan.

Nu zal ik hier niet verder ingaan op de complexiteit van die circulatie, behalve om mee te delen dat La Niañ-effecten een grote invloed hebben. Voor degenen, die de drijfveren van de opwarming in die tropische wateren willen begrijpen, raad ik aan mijn vorige video en blog over oceaanverwarming, de wetenschap van zonnevijvers en de uitdagingen van de klimaatcrisis te bekijken.

Gericht op de Atlantische Oceaan, heeft onderzoek uitgewezen dat 45% van het water dat door de Straat van Florida en in de Golfstroom stroomt, afkomstig was uit de Zuid-Atlantische Oceaan. Veranderingen in de sterkte en locatie van de Atlantische druksystemen en de resulterende oceaancirculatie, bepalen hoeveel warmte de Noordpoolcirkel binnenkomt en weer naar het zuiden wordt teruggevoerd.

Helaas stoppen de meeste illustraties van de oceaantransportband halverwege de Noorse kust, maar nogmaals, dat is erg misleidend. Warm Atlantisch water circuleert door de hele Noordelijke IJszee en voorspelt correct waar de Arctische temperaturen het warmst zullen zijn.

De hoogste temperaturen zijn daar waar het Atlantische water voor het eerst de Noorse en Barentszee binnenkomt; oceaanwarmte wordt daar afgegeven en warmt de lucht op. Dan blijft iets koeler Atlantisch water circuleren door de drie grote Arctische bekkens onder dik zee-ijs.

Een kleinere hoeveelheid minder warm water uit de Stille Oceaan komt binnen door de Beringstraat, terwijl nauwelijks warmte van binnendringende warme stromingen de eilanden van de Canadese archipel bereikt, wat verklaart dat die gebieden buitengewoon koud zijn. Bovendien, doordat de warme Atlantische wateren zich tussen 100 en 900 meter diepte in de Noordelijke IJszee bevinden met een verblijftijd van 25 tot 30 jaar, wordt een cyclische vertraging van de Golfstroom gedurende twee of drie decennia mogelijk niet ontdekt in de Noordelijke IJszee.

Opnieuw kunnen we zien hoe het patroon van binnendringende, warme stromingen de temperatuur-verschillen in de Noordelijke IJszee veroorzaakt, net buiten de poolcirkel (66°) op 70 graden noorderbreedte.



Rond Wrangel Eiland komt koel water uit de Stille Oceaan binnen door de Beringstraat. De temperatuur is min 16 graden. Daar weinig warme stromingen de eilanden van de Canadese archipel bereiken, keldert de temperatuur daar tot min 39 graden.
Daarentegen is de temperatuur op de Noordpool 8 graden hoger dan de archipel vanwege de Atlantische warmte die is opgeslagen in de Arctische bekkens en door het zee-ijs heen wordt afgegeven. Mede door dergelijke warmtecontrasten bouwden de Inuits die in de winter jaagden hun iglo's liever op het zee-ijs dan op het land.
De temperatuur van de naar het zuiden uitstromende Oost-Groenlandse stroom is nu min 19 graden in tegenstelling tot de temperatuur van de aangrenzende, instromende Noorse stroom die 21 graden warmer is.

De natuurlijke dynamiek die de warmtestroom in het Atlantische segment van de oceaantransportband beïnvloedt, verklaart veel van de variatie in arctisch zee-ijs. Eén dynamiek is de locatie van de Intertropische Convergentie Zone (de ITCZ, de opstijgende luchtstroom op de evenaar) die aan het einde van de laatste ijstijd een dramatisch temperatuureffect veroorzaakte. IJskerngegevens laten temperaturen zien die snel zijn opgelopen en plotseling met 20 graden zijn gedaald op het noordelijke halfrond, gedurende ongeveer duizend jaar, tijdens een koude periode die de Jonge Dryas (de laatste koudeperiode tijdens het Weichsel-glaciaal) wordt genoemd. Daarentegen liepen de temperaturen op het zuidelijk halfrond iets op.

Gegevens uit andere vakgebieden suggereren dat de westelijke passaatwinden in de ITCZ ​​naar het zuiden waren verschoven, waardoor de warme zuidequatoriale stroming ook naar het zuiden was verschoven. De meest oostelijke landtong van Brazilië, Ponta do Seixas, versterkte die verschuiving door meer warmer water terug te leiden naar de Zuid-Atlantische Oceaan en zo de Noord-Atlantische Oceaan af te koelen.







Het warmere gedeelte (10.000 jaar) van de Holoceen-periode correleert met de ITCZ ​​die naar het noorden verschoof, waardoor de warme Zuid-Equatoriale Stroom meer warm water over de evenaar verspreidde, om de Noord-Atlantische Oceaan te verwarmen, terwijl het zuiden afkoelde.
Een vergelijkbare, maar kleinere zuidwaartse verschuiving van de ITCZ ​​komt overeen met de Kleine IJstijd, die de Noord-Atlantische gebieden grotendeels afkoelde. Na de Kleine IJstijd, die rond 1850 eindigde, is de ITCZ ​​in de afgelopen 150 jaar noordwaarts verplaatst.


Vergelijkbaar met de krachten die een einde maakten aan de Jonge Dryas, vertegenwoordigt de Atlantische Multidecadale Oscillatie (AMO), ook bekend als de Atlantische Multidecadale Variabiliteit (AMV), al meer dan 20 jaar warmere temperaturen in de Noord-Atlantische Oceaan dan in het zuiden het geval is.

De oscillatie (golfbeweging) is nauw verbonden met de variabiliteit van de oppervlaktestromingen in de meridionale (langs de meridiaan) omkering van de oceaantransportband aan het Atlantische zee-oppervlak.

Voor het eerst ontdekt in de jaren 80 en officieel benoemd rond 2000, vertegenwoordigt de positieve fase een warmere Noord-Atlantische Oceaan, die verband houdt met verschillende klimaatdynamieken.
Van de jaren 1930 tot de jaren 60, en vervolgens de jaren 1990 tot heden, werden de positieve warme fasen geassocieerd met minder Arctisch zee-ijs, meer regenval, orkaanactiviteit en frequente hitte-extremen in het zuidwesten van de VS.

De negatieve fase, van de jaren 1960 tot de jaren 1990 weergegeven in blauw, zag een omkering van die dynamiek toen het Arctische zee-ijs terugkeerde vanaf het dieptepunt van 1930. Dienovereenkomstig stelde een 40 jaar durend onderzoeksproject boven de Noordelijke IJszee tijdens een koele fase en gepubliceerd in 1993 vast, dat er geen bewijs was voor de opwarming door de broeikasgassen boven de Noordelijke IJszee.


Als deze natuurlijke golfbewegingen worden begrepen, dan beschermt deze kennis je tegen angstzaaiende politici, die aan burgers de schuld geven voor het verlies van zee-ijs op de Noordpool.
Er zijn drie richtlijnen waarmee je rekening moet houden om te voorkomen dat je het slachtoffer wordt van hun verkeerde informatie over het klimaat.
- Overweeg eerst alle wetenschappen. Een overvloed aan onderzoekers rapporteert een andere opwarmingsdynamiek dan CO2.
Wetenschap is een proces en er staat nog niets vast.
- Ten tweede: maak je vertrouwd met de natuurlijke klimaatverandering. Natuurlijk klimaat dient als basis voor de controlegegevens, van waaruit de effecten van CO2-emissies nauwkeurig kunnen worden beoordeeld.
Het doel van mijn reeks klimaatvideo's en blogs is om het publiek een beter begrip te geven van de wetenschap van natuurlijke klimaatveranderingen.
En omarm ten slotte het advies van de beroemde wetenschapper Thomas Huxley, dat scepsis de hoogste plicht is en blind geloof de enige onvergeeflijke zonde. Bedankt voor het kijken naar deze video.

Vertaald met Google Translate


terug naar de vragenlijst

terug naar het weblog






^