Jezuïsme 2
Jezus' leven wordt gekenmerkt door zijn geboorte, leraarschap en terechtstelling, en mondt uit in zijn opstanding. De laatste twee had hij zelf ook voorspeld en dat bevestigde zijn daaraan voorafgaande leer.
Zijn opstanding maakte op zijn leerlingen zo'n overweldigende indruk, dat zij hun verbijstering om zijn terechtstelling vergaten, doordrongen werden van de waarheid van zijn leer en er ongewapend en met gevaar voor eigen leven op uittrokken, om zijn leer van het eeuwige leven aan de nog onwetende mensheid te gaan verkondigen.In de Oriëntaalse kerken ligt de nadruk daardoor op Jezus' leer en opstanding, doordat die kerken zijn gesticht door Jezus leerlingen, die Jezus zélf hadden meegemaakt en voor wie de terechtstelling een pijnlijke gebeurtenis is geweest, terwijl zij juist de vreugde hebben meegemaakt, die werd veroorzaakt niet alleen door Jezus' leer te vernemen, maar die leer ook gevolgd door zijn opstanding, die zijn leer bevestigde!
Het volgende is in het Grote Johannes Evangelie van Jakob Lorber te lezen over de betekenis van Jezus' aanwezigheid bij de mensheid op aarde:
Jakob Lorber - Grote Joh. Evangelie 4, 225
Jezus: "Ik alleen ben het eeuwige middelpunt van mijzelf; maar van daaruit vervul ik toch eeuwigdurend en onveranderlijk de oneindige ruimte."
Jakob Lorber - Grote Joh. Evangelie 8, 138
Jezus: "Die Mij gezonden heeft, is Mijn Eeuwige Vader en is in Mij; zo heb ook Ikzelf uit Mijn liefde tot de mensen Mij in deze wereld gezonden om u het Eeuwige Leven te brengen en te geven.
Mijn woord en Mijn leer, die u de weg naar het Eeuwige Leven toont, is de wil van Hem die in Mij is en die Mij gezonden heeft.
Want de Vader, als de Eeuwige Liefde, is in Mij en Ik als haar Licht, ben in haar. Wie derhalve in dit Licht wandelt, die wandelt ook in de Wil van Hem die Mij als Zijn Licht in deze wereld heeft gezonden. Wie in dit Licht wandelt, kan niet verdwalen en zal het Eeuwige Leven oogsten, omdat het Licht het Eeuwige Leven zelf is."
In feite kan Jezus' leer worden samengevat in het bekende:
"Heb God lief boven al en je naaste als jezelf."
Pas dat toe in je dagelijkse leven en je bewandelt de Weg die Jezus wees.
Paulus voerde in het Westen echter het 'paulinische' christendom in. Hij had Jezus' volgelingen vervolgd en voelde daar een ernstige wroeging over, waardoor bij hem de nadruk kwam te liggen op schuldgevoelens en daardoor op de hoop op vergeving door Jezus' zelfoffer. Dat schuldgevoel werd versterkt door Augustinus' leerstuk over de zogenaamde 'erfzonde', dat ook werd veroorzaakt door zijn schuldgevoel vanwege zijn losbandige jeugd. Dat alles werd later nog eens versterkt door Bernardus van Clairveaux, die na de kruistochten de nadruk legde op het lijden van Jezus aan het 'kruis'.
In het Westen staat daardoor het overal aanwezige 'kruis' in het middelpunt en het schuldgevoel vanwege de voor ons lijdende Christus; in het Oosten ligt de nadruk op de vreugde van Jezus' leer en zijn opstanding!
Toch is ook bij Paulus te lezen:
"God is het die ons heeft gemaakt tot wat wij nu zijn: wij zijn in Christus Jezus geschapen om de weg te gaan van de goede daden, die God heeft voorbereid."
De brief van Paulus aan de Efeziërs 2:10
Zo zijn er meerdere opmerkingen van Paulus die wel degelijk wijzen op zijn inzicht in de léér die Jezus bracht: de leer van de ontwikkelingsweg naar het eeuwige leven van de geest; maar op andere plaatsen voert zijn schuldgevoel en schaamte de boventoon, die hij bewust of onbewust - door de kracht van zijn persoonlijkheid - op zijn lezers overbrengt... waardoor alle aandacht op de voor de mensheid lijdende Christus aan het kruis wordt gevestigd.
terug naar de woordenlijst
terug naar het weblog
^