zelfkennis
Door de werkzaamheid van de vermogens in zichzelf te ervaren, komt de geest tot zelfbeleving en daardoor tot wezenlijke zelfkennis. Deze zelfkennis betreft de geest als eeuwig wezen. Dit eeuwige wezen kan zichzelf gaan ervaren door geestelijke ontwikkeling: door zelfverwerkelijking, zelfbezinning en hereniging.
Er is ook een vorm van zelfkennis die beperkt is tot de tijdelijke persoonlijkheid, waarmee de geest als eeuwig wezen voor deze keer naar dit bestaan op aarde is gekomen. Die tijdelijke persoonlijkheid is nodig om daarmee die ervaringen mee te kunnen maken, die nodig zijn om de volgende stap te kunnen zetten op de eeuwenoude weg van geestelijke ontwikkeling.
Volgens hersenonderzoekers die de neurocognitieve wetenschap bedrijven, zijn de hersenen alles wat er is en is zelfkennis enkel verbeelding. Menselijke redeneringen (filosofie, religie) zijn slechts verzinsels om allerlei geestelijke verschijnselen te trachten te verklaren. Alles ligt volkomen vast in de hersenen (determinisme), die zij het 'onbewuste' noemen. Dat onbewuste neemt de beslissingen, niet de achteraf redenerende mens, die zijn eigen gedrag tracht te begrijpen.
Klik hier voor een artikel dat deze geesteshouding beschrijft, die door een volledige zelfoverdracht (zie aldaar) wordt veroorzaakt.
terug naar de woordenlijst Z
^