Jezus werd aan een paal terechtgesteld 2
1. Het instrument van Jezus' kruisiging (uit de Engelse Wikipedia)
[...]
Het instrument van Jezus' kruisiging (in het Latijn 'crux' genoemd, in het Grieks 'stauros') wordt over het algemeen voorgesteld als een rechtopstaande houten balk waaraan een dwarsbalk was toegevoegd, waardoor een 'kruisvormige' of T-vormige structuur werd gevormd. De meeste christelijke kerkgenootschappen beelden het christelijke kruis in deze vorm uit en de traditie van de T-vorm kan worden teruggevoerd op het vroege christendom en de kerkvaders.
Niettemin beweerden sommige geleerden aan het eind van de 19e eeuw, dat het een eenvoudige paal was (crux simplex).
[...]
Stauros opgevat als alleen een paal.
W. E. Vine en E. W. Bullinger, evenals Henry Dana Ward, waren van mening dat het 'kruis' (Grieks stauros, in zijn oorspronkelijke betekenis letterlijk een rechtopstaande paal of staak) geen dwarsbalk had en dat de traditionele afbeelding van Jezus aan een kruis met een dwarsbalk onjuist was.
In zijn studie uit 1871 over de geschiedenis van het kruis stelde de bisschoppelijke predikant Henry Dana Ward als enige vorm van het werktuig waarop Jezus stierf "een paal, een stevige staak, een houten paal".
De Anglicaanse theoloog E.W. Bullinger was in 'The Companion Bible' (die werd voltooid en gepubliceerd in 1922, negen jaar na zijn dood in 1913), stellig in zijn overtuiging dat 'stauros' nooit twee stukken hout betekende, die onder een hoek tegenover elkaar waren geplaatst, "maar altijd uit één stuk alleen ... Er is niets [van het woord 'stauros'] in het Grieks van het Nieuwe Testament dat op twee stukken hout wijst."
Bullinger schreef dat in de catacomben van Rome Christus nooit werd afgebeeld als "hangend aan een kruis" en dat het kruis een heidens symbool van leven was (de ankh) in Egyptische kerken, dat door de christenen werd geleend. Hij haalde een brief aan van de Engelse deken John William Burgon, die zich afvroeg of een kruis op enig christelijk monument uit de eerste vier eeuwen voorkwam en schreef: "Wij moeten nu aan de 'ontwikkeling' ervan [van het Latijnse kruis] in voorchristelijke en in latere tijden, worden herinnerd. Er is een volledig bewijs dat de Heer ter dood werd gebracht op een rechtopstaande staak en niet op twee stukken hout, die op een of andere manier waren samengevoegd."
Met betrekking tot de oorspronkelijke betekenis van het Griekse woord σταυρός (stauros), schreef William Edwy Vine (1873-1949) in zijn 'Expository Dictionary of New Testament Words', gepubliceerd in 1940: "Stauros betekent, in de eerste plaats, 'een rechtopstaande paal of staak'. Daarop werden misdadigers vastgespijkerd voor hun terechtstelling. Zowel het zelfstandig naamwoord als het werkwoord 'stauroo', 'vastmaken aan een staak of paal', zijn oorspronkelijk te onderscheiden van de kerkelijke vorm van een kruis met twee balken". Hij zei dat de kerkelijke vorm van een kruis met twee balken "zijn oorsprong had in het oude Chaldea en werd gebruikt als het symbool van de god Tammuz (zijnde de vorm van de mystieke Tau, de initiaal van zijn naam) in Chaldea en nabijgelegen landen, waaronder Egypte".
Hij voegde eraan toe dat de kerken van de derde eeuw tegen die tijd van bepaalde leerstellingen van het christelijk geloof waren afgeweken, doordat zij heidenen tot het geloof toelieten om hun prestige te verhogen en hen toestonden hun heidense tekens en symbolen te behouden. "Vandaar dat de Tau of T, in zijn meest voorkomende vorm, met de dwarsbalk verlaagd, werd aangenomen om het 'kruis' van Christus uit te beelden." Deze associatie van het kruissymbool met Tammuz was al gemaakt door Abram Herbert Lewis in zijn boek uit 1892: 'Paganisme overleeft in het Christendom'.
Vertaald met DeepL.
2. De geschiedenis van bisschop Polykarpos
Polykarpos, bisschop van Smyrna was een van de apostolische vaders, die nog onderricht hadden gekregen van Jezus' leerlingen; voor Polykarpos was dat apostel Johannes. Hij werd ervan beschuldigd christen te zijn en veroordeeld tot de brandstapel. Uit de uitgebreide beschrijving van zijn terechtstelling (zie hiervoor RKDocumenten.nl) blijkt, dat de Romeinen de gewoonte hadden, ook bij verbrandingen, het slachtoffer met nagels aan een paal vast te spijkeren.
1.Video: Everything to Know About the Apostolic Fathers, Documentary, Theology Academy
https://youtu.be/E3MRZHkbbqU?si=lPRz1poxdD7fPKWn
Samenvatting uit de gesproken tekst:
Polycarpus, bisschop van Smyrna (107-155) werd in 155 gearresteerd, berecht en veroordeeld - eerst tot de wilde dieren, later tot de brandstapel. Christenen in Smyrna werden vervolgd als ze niet offerden voor de keizer. Dit was de eerste keer dat een terechtstelling op papier werd vastgelegd.
Polycarpus werd berecht door de Romeinse proconsul Statius Quadratus. Hij dreigde Polycarpus met de brandstapel, maar die antwoordde hem: "U bedreigt mij met een vuur dat maar een uur brandt en dan uit gaat. Maar u hebt geen weet van het vuur van het komende oordeel en de eeuwige straf voor de ongelovigen. Maar waar wacht u op? Laat gebeuren wat u wilt!"
Hij werd veroordeeld om te worden verbrand aan een paal. Zij stapelden brandhout op rond een paal, maar toen zij hem met nagels een de paal wilden vastspijkeren, zoals bij hen gebruikelijk was, zei hij: "Je hoeft mij niet aan de paal te bevestigen, want Hij, die mij kracht geeft om het vuur te doorstaan, zal mij ook in staat stellen, zonder mij met nagels vast te spijkeren, om in de brandstapel te blijven."
De soldaten nagelden hem niet vast, maar bonden hem vast met touwen. Polycarpus sprak een gebed uit, zei "amen" en het vuur werd aangestoken; maar het vuur raakte zijn lichaam niet, waarna ze Polycarpus met een zwaard doodden. Getuigen vermeldden, dat ze zijn geest als een duif uit zijn lichaam zagen opstijgen.
2. "Op zijn verzoek werd Polykarpos niet aan de paal vastgespijkerd, omdat hij beloofde te zullen blijven staan; wel bond men hem de handen op de rug."
Uit een samenvatting van het ooggetuige verslag op Orthodoxe Informatiebron, privé-blog van Kris Biesbroeck, Licentiaat Theologie en filosofie.
3. Terstond werd hij omringd met de werktuigen die voor de brandstapel in gereedheid werden gehouden, maar toen men hem ook wilde vastnagelen, zei hij: "Laat mij zo, want Hij die het mij schenkt het vuur te doorstaan, zal me ook schenken, zelfs zonder de beveiliging van uw nagels, onversaagd op de brandstapel te blijven." Men nagelde hem dus niet vast, maar men bond hem.
Bron: RKDocumenten.nl
terug naar de vragenlijst
terug naar het weblog
^